Protokoły routingu - Wymiana danych pomiędzy oddziałami firmy

Wymiana informacji w sieciach komputerowych pomiędzy odległymi podsieciami np. oddziałami firmy, wymaga prawidłowej konfiguracji routingu pakietów IP. Routing może zostać skonfigurowany ręcznie na urządzeniach brzegowych lub można wdrożyć jeden z dostępnych protokołów routingu. Ręczna konfiguracja ma zastosowanie jedynie w bardzo prostych rozwiązaniach, gdzie ilość sieci jest niewielka oraz niezmienna w czasie. Dla pozostałych wdrożeń zalecane jest uruchomienie jednego z dostępnych protokołów na urządzeniach brzegowych takich jak routery, czy firewallach. Prawidłowo skonfigurowane systemy cechują się zmiennością ścieżki przekazywania pakietów pomiędzy podsieciami w zależności od panujących warunków w infrastrukturze. W przypadku awarii jednego z węzłów system sam zmieni drogę ruchu pakietów tak aby dotarły do celu z ominięciem uszkodzonego węzła. Zachowanie ciągłości pracy ma krytyczne znaczenie dla większości aplikacji biznesowych w firmie. Powyższa funkcjonalność nie jest osiągalna przy ręcznej konfiguracji routingu. Wdrażając nasze usługi informatyczne wykorzystujemy jedno z poniższych rozwiązań:

• Protokół RIP - Protokół działa na podstawie wektora odległości, czyli do tworzenia metryk stosowana jest ilość przeskoków potrzebnych do osiągnięcia cela. Protokół charakteryzuje się wolnym czasem konwerygencji, czyli czasem osiągnięcia zbieżności. Jest wykorzystywany w niewielkich implementacjach do 15 przeskoków
• Protokół OSPF - Protokół działa na postawie stanu łącza i w przeciwieństwie do RIP umożliwia tworzenie wielu ścieżek, przy czym wybierana jest ta z najniższym kosztem wynikająca ze stanu łącza. Przy implementacji protokołu OSPF posługujemy się obszarami, czyli zbiorem sieci, gdzie dana instancja protokołu ma funkcjonować. Cechą protokołu OSPF jest to, ze każdy router w strefie zna pełną topologię obszaru, a nie jedynie informacje o najbliższych sąsiadach. Punkty wyjścia z obszaru są obsługiwane przez routery brzegowe i agregują metryki tras z i do danego obszaru. Podział na obszary podczas implementacji jest istotny, możemy wykorzystać strategię podziału ze względu na lokalizacje lub funkcjonalność sieci. Podział ze względu na lokalizacje uwzględnia np. oddziały firmy, które traktowane są z punktu widzenia OSPF jako obszaru autonomiczne, a wymiana danych pomiędzy nimi możliwa jest przez routery brzegowe. Podział ze względu na funkcjonalność sieci oznacza, że w trakcie implementacji OSPF zostanie skonfigurowany w taki sposób aby ruch dla zdefiniowanych usług będzie odbywał się w określony sposób. Przykładowo wymiana danych biznesowych pomiędzy oddziałami może odbywać się jednym łączem, a ruch telefoniczny VoIP odrębnym łączem lub tunelem, który charakteryzuje się innymi parametrami. 
• Protokół EIGRP - Jest to protokół zamknięty, w przeciwieństwie do dwóch powyższych, implementowany jedynie na urządzeniach CISCO. Algorytmy wykorzystywane w EIGRP wyliczają ścieżkę na podstawie stanu łącza oraz wektora odległości. Router przechowują w swojej pamięci jedynie informacje o najbliższych sąsiadach, nie posiadają pełnej topologii sieci jak ma to miejsce w przypadku OSPF. Protokół EIGRP jest dobrze zintegrowany z urządzeniami oraz funkcjonalnością CISCO, obsługuje scenariusze, gdzie protokół RIP i OSPF zawodzą. 

Skomplikowane scenariusze mogą wymagać wdrożenia więcej niż jednego protokołu routingu w sieci firmowej. W takim wypadku na wybranych urządzeniach należy określić zasady wymiany informacji między protokołami.